نظریه ی فازی و مشکلات پرسشنامه هایی با مقیاس لیکرت

پژوهشگران حوزه ی علوم اجتماعی در پیمایش های خود به مقیاس های چهار سطحی به نام استیونس روانشاس آمریکایی برخورد می کنند. این مقیاس ها عبارتند از مقیاس های اسمی، رتبه ای، فاصله ای و نسبی یا نسبتی. در این نگارش مقیاس های رتبه ای مورد بحث می باشند. برای تبدیل ویژگی های کیفی به داده های کمی از مقیاس هایی مانند مقیاس ترستون استفاده می شود که دارای یازده جریان است. بعد از این مقیاس مقیاس لیکرت توسط لیکرت ابداع شد. این مقیاس از گزینه های ترتیبی تشکیل یافته است که برای آنها فاصله ی برابر در نظر گرفته می شود. به دلیل ناپارامتری بودن داده ها باید پژوهشگر از آزمون های ناپارامتری استفاده کند. از آنجا که جواب هایی که پاسخ دهنده می دهد برای به سمت بهتر نشان دادن خود است، بنابراین تفاوتی بین عقیده ی اصلی پاسخ دهنده و ایده هایش که منجر به مشکلاتی در تجزیه تحلیل می شود وجود دارد. این مشکلات منجر به کاهش صحت و درستی و دقت نتایج می شود. نوعی از ابهام و اشتراک در گزینه ها وجود دارد که منجر به خطا در واریانس، انحراف و کاربرد تست می شود. در ادامه مقیاس 5 گزینه ای لیکرت مورد بررسی قرار می گیرد و از نظریه فازی برای رفع موانع آن استفاده می شود.